1 - ابن اعثم گوید:
شبى حسین از خانه اش بیرون شد و کنار قبر جدش آمد و گفت : سلام بر تو اى رسول خدا! من حسین بن فاطمه ام ؛ فرزند تو و پسر فرزند تو و نواده تو و آن وزنه اى که در امت خویش بر جاى گذاشتى . اى پیامبر خدا! بر آنان گواه باش که مرا یارى نکردند و تباهم ساختند و حرمت مرا نگه نداشتند. این شکایت من به محضر توست تا روزى که دیدارت کنم . درود خدا بر تو باد!
آنگاه به نماز ایستاد و پیوسته در رکوع و سجود بود.
2 - طبرى گوید:
ابو مخنف با سند خویش از ابو سعید مقبر نقل کرده است : به حسین نگریستم که وارد مسجد مدینه مى شد و پیاده بود و به دو نفر تکیه داده بود، گاهى به این و گاهى به آن و این شعر یزید بن مفرغ را مى خواند:
سپیده دمان ، ستوران را نرمانم و مرا یزید نخوانند، آن روز که از روى ترس ، دست در دست ستم بگذارم ، در حالى که مرگها در کمین منند تا تنها بمانم .
گوید: پیش خود گفتم : به خدا قسم تمثل جستن او به این دو بیت ، بى هدف نیست . دو روز نگذشت که خبر رسید به مکه رفته است.2
بار دوم ، کنار قبر پیامبر
3 - ابن عثم نوشته است :
سحرگاه امام حسین به خانه اش برگشت . شب دوم باز هم به زیارت قبر پیامبر رفت . دو رکعت نماز خواند. پس از نماز چنین مى گفت :
خداوندا! این قبر پیامبرت محمد است . من هم پسر دختر محمدم . کارى پیش آمده است که مى دانى . خدایا! من معروف را دوست دارم و از منکر بیزارم . اى خداى با جلالت و احترام ! به حق این قبر و صاحبش از تو مى خواهم آنچه رضاى تو در آن است برایم برگزینى .
رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم در خواب حسین (علیه السلام)
امـام حسین پـس از وداع با قبر رسول خدا سر را روى قبر گذاشت و گریست ، تا نزدیک صبح بخـواب رفـت در عـالم رؤیا رسول خـدا را مشاهده کرد که گروهى از فرشتگان اطرافـش را گـرفـتـه اند و بسوى او مـى آید تـا مقابل حسین رسید و او را در برگرفت و میان دو چشمش را بوسید و فرمود:
«حبیبم حسین گویا مى بینم بهمین زودى در خونت غوطه ور مى شوى، و گروهى از امتم تـرا در زمـین کربلا مـى کشند، و در حالیکه تشنه اى، از آب هم مضایقه مى کنند و با این حال امـید شفاعت مرا دارند بخدا سوگند در روز قیامت آنها در پیشگاه خدا هیچ بهره اى ندارند.»
«اى حبیب من حسین جان پدر و مادر و برادرت نزد منند و در اشتیاق دیدار تو و براى تو در بهشت درجاتى است که هرگز به آنها نمى رسى مگر با شهادت»
امـام حسین در خواب به جدش عرض مى کند: یا جداه نیازى به ماندن در دنیا ندارم مرا با خود ببر و در منزل خود جاى ده .
رسول خـدا مـى فرماید: تو ناگزیرى که در دنیا باشى تا شربت شهادت را بنوشى همـانا خـدا براى تـو ثـواب بزرگى رقم زده است پس تو با پدر و برادر و عمویت و عموى پدرت در روز قیامت یکجا و با هم محشور مى شوید تا وارد بهشت شوید، حسین علیه السلام وحشت زده از خواب بیدار شد و برایش یقین شد که حتما کشته خواهد شد، بستگان خود را جمع کرد و خوابش را براى آنان بیان کرد همگى محزون و مغموم شدند و گریستند بطوریکه در شرق و غرب عالم کسى مانند آنها غمگین و گریان نبود.
ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
اطلاعات کاربری
چرایی تنها ماندن حضرت اباعبدالله لینک دوستان
آرشیو
نظرسنجی
نظر خود را در مورد وبلاگ محرم محرم بیان بفرمایید
آمار سایت